Szlachetne zdrowie
Prawie popsułem Święta rodzinie, ale z zapaleniem oskrzeli nie mogłem udawać, że świetnie się bawię. Lekarz powiedział, że trzeba się szanować i dbać o zdrowie, bo jak się coś przechodzi, to później naprawdę trudno to wyleczyć. Pokornie zacząłem brać leki, jakich przez kilka ostatnich lat nie widziałem na oczy. Organizm się zbuntował i efekt jest taki, że czuję się znacznie gorzej niż wcześniej. Ale nie o tym chciałem. Czwarty dzień siedzę w domu, pociągam nosem i mam wyrzuty sumienia. Bo nie ma mnie w pracy (jak oni sobie dają radę?), bo nie zapieprzam 11 godzin i nie padam na pysk, bo siedzę w domu, a inni pracują, bo dom jeszcze nie lśni czystością i pranie czeka w kolejce. Paranoja. Przez pieprzoną infekcję górnych dróg oddechowych czuję się jak pasożyt, jak ostatni leń i nierób, mam ochotę zapaść się ze wstydu pod ziemię. Mój daleki (geograficznie) znajomy leży od trzech dni w szpitalu, bo chyba ma przerzuty i nie potrafi ruszać lewą ręką. On jest naprawdę chory. Ja tylko marnuję czas.